BLOTS

I've moved out, LOL See me here...

Matagal kong hindi ginawa to. Kunyari busy ako sa trabaho tuwing gabi at busy naman sa pagtulog tuwing umaga. Kunyari din busy ako sa pagbabasa kaya di na ako masyadong nakakapagsulat, pero ngayon parang nagpupumiglas na yung ballpen ko. Nagsimula na naming mag-jamming yung mga demonyo na gumugulo sa utak ko at kailangan kong magsulat para patahimikin sila. Sa tingin ko sapat na ang humigit kumulang 4 na buwan para maituring ko siyang kaibigan. Nakatutuwang isipin na may mga tao na madali mong makakagaanan ng loob kahit sa sandaling panahon lang pero ang masakit, madalas sila pa yung mga agad na napapalayo sayo. Hindi na ako uupo dun sa station kung saan kami nakapwesto noong huling 3 araw niya dito sa account namin. Lumipat na sila ng ibang program, nakakalungkot. Mabilis daw talaga ang pacing ng buhay sa call center, parang sa isang iglap lang pwedeng may malaking pagbabagong mangyari. Nagulat talaga ako sa balita na lilipat sa sila ng account, aaminin ko nalungkot talag

David: "I must love you for the rest of my life the hell I don't care if that's wrong or right" Nail22: what the fuck's wrong with you? David: got an idea? Nail22: Yes.. David: Then why still ask? Nail22: alam mo naman diba, kapag di mo siya kausap o kasama, malamang sa malamang kasama niya boyfriend niya.. David: alam ko Nail22: and you settled on that, sabi mo ok lang sayo pero bakit nagkakaganyan ka, you're making me feel so pissed off David : my fault? Nail22: hell yeah! David: Im sick Nail22: morning sickness? David: kinda.. Nail22: sick of waking up in the morning... the fuck! kaya ba halos 3 days ka nang di natutulog? David: Dahil sa work.. Nail22: shut the fuck, night off mo kagabi pero di ka pa din natulog.. David: I cant sleep Nail22: afraid of bad dreams yet you're facing your dreadest nightmare all along.. David: loving her... its so

Minsan kailangan matuto na lang tayo mag-settle sa kung anong ibinibigay ng sitwasyon. Wag na natin sundin yung sinabi sa logo ng Pepsi na "ask for more". Iniligtas ako ng shades ko, malamang, di lang ako sigurado. Nagawa ko siyang titigan habang magkasabay kami sa jeep pauwi, este, pauwi sa bahay nila, dumaan lang ako para kunin yung ilang books. Habang pinagmamasdan ko siya parang di ko maalis sa sarili ko na magtanong, halos isang dekada na pero nandiyan pa din siya o nandiyan na ba talaga? Nakakatawang isipin, sabi nila puppy love lang daw yung naramdaman ko, pero siguro pagkalipas ng sampung taon, yung puppy na yun adult dog na, hehehe! Ewan ko ba.. Habang kasama ko siya di ko maisip kung bakit nandito pa din ako-gumagawa ng paraan para di siya tuluyang mawala at tuluyang maging part ng past, yun bang kapag narinig ko yung name niya e ang papasok agad sa isip ko e yung salitang “memory”. Ayaw ko nun. Gusto ko part pa din siya ng present ko…at malamang kagaguhan la

David: Sorry to disappoint you Nail22, but this time I won't allow you to blog about what happened today... Nail22: Talaga? O sige, pero ganun pala un, mauumay ka pala kapag kinain mo nang mag-isa yung isang box ng brownies. David: Pero alam mo, tama yung desisyon natin kanina na wag tumuloy Nail22: Yeah right...